Alaskan malamute – powszechnie znany jako po prostu malamut – to piękna i imponująca rasa psów, która jest ceniona za swoją siłę, wytrzymałość, ciekawe usposobienie i piękny wygląd. Jednak zdecydowanie nie są to psy dla każdego, ponieważ wymagają naprawdę dużo ruchu, a i ich temperament często daje o sobie znać. Warto więc najpierw poznać charakterystykę malamuta i dowiedzieć się, jakie ma potrzeby i wymagania.
Pochodzenie rasy
Alaskan malamute to jedna z najstarszych ras psów zaprzęgowych i należy do grupy psów pierwotnych. Rasa wywodzi się z Ameryki Północnej, a konkretnie z Alaski. Nazwa rasy pochodzi od ludu mieszkającego na Alasce – Mahlamutes. Początkowo malamuty wykorzystywano do transportowania różnych towarów na dużych odległościach. Malamuty musiały więc być bardzo silne, wytrzymałe i radzić sobie w trudnych warunkach atmosferycznych. Surowy klimat Alaski kształtował te psy, które bez problemów dawały sobie radę przy wysokich mrozach i głębokich zaspach śnieżnych. Świetnie sprawdzały się jako psy zaprzęgowe i ciągnęły nawet bardzo ciężkie ładunki. W czasie II wojny światowej zaś malamuty miały za zadanie przenoszenie broni i poszukiwania min. Ponadto pracowały jako psy ratownicze. Jako oficjalna rasa zostały jednak uznane dopiero w latach 60. XX wieku.
Wygląd malamuta
Alaskan malamute to pies duży, mocno zbudowany i umięśniony, z prostą sylwetką. Rasa ta posiada stosunkowo szeroką głowę, jednak pozostającą proporcjonalną do reszty ciała. Uszy są stojące, trójkątne i średniej wielkości. Oczy natomiast są ukośnie osadzone, brązowe i o migdałowym kształcie. Co ciekawe, u siberian husky – rasy podobnej do malamuta i często z nim mylonej – często spotkać można niebieskie oczy. U alaskan malamute jest to zaś cecha dyskwalifikująca.
Malamuty są bardziej masywne niż husky. Dorosłe osobnik osiągają wzrost od 58 do 63 cm i ważą od 34 do 38 kg. Alaskan malmute wydaje się dość pulchny, jednak nie może mieć nadwagi.
Malamuty to silne i mocno zbudowane psy o charakterystycznie zakręconym ogonie.
Sierść i umaszczenie
Futro malamuta jest niezwykle okazałe i składa się z gęstego i grubego włosa okrywowego oraz obfitego, wełnistego podszerstka. Tak gęsty podszerstek był psom potrzebny, by przetrwać silne mrozy i zamiecie śnieżne. Do dziś zatem malamuty doskonale radzą sobie zimą, znacznie gorzej zaś znoszą upały. Sierść malamuta wymaga regularnego czesania, a w okresie linienia należy codziennie intensywnie wyczesywać futro. W tym czasie bowiem sierść malamuta jest dosłownie wszędzie.
Dopuszczalne umaszczenie jest zróżnicowane i waha się od jasnoszarego aż po czarne. Malamuty często występują też w wersji śniadej, rudej lub białej.
Alaskan malamute – charakter i usposobienie
Malamuty to na ogół pogodne, opanowane i łagodne psy. Mimo że mogą odstraszać swoją posturą, to tak naprawdę nie nadają się na stróżów, ponieważ są pozytywnie nastawione do całego świata. Bardzo przywiązują się do swoich opiekunów, ale nie mają też żadnych problemów z nawiązywaniem relacji z innymi ludźmi. Trudno doszukiwać się w nich agresji czy nieprzewidywalnych zachowań – te psy to zazwyczaj oazy spokoju i cierpliwości.
Alaskan malamute to pies inteligentny, ale też dość niezależny i uparty. Z tego powodu średnio nadaje się do nauki sztuczek i komend, trudno mu się skupić na nauce i woli zająć się swoimi sprawami. Oczywiście malamuta można nauczyć wielu rzeczy, ale trzeba zadbać o odpowiednio silną motywację do pracy. Te północne psy źle znoszą samotność i spędzanie długich godzin bez swojego opiekuna. Dość często cierpią z powodu lęku separacyjnego, który w ich przypadku objawia się głównie niszczeniem mieszkania i uporczywym wyciem typowym dla wilków.
Malamuty potrzebują bardzo dużo ruchu, to w końcu psy pociągowe, które wyhodowano z myślą o wielogodzinnych biegach i marszach. Dlatego też trzeba im zapewnić codzienne długie spacery, a także inne formy aktywności, jak np. nosework czy tropienie. Z całą pewnością warto poświecić sporo czasu na naukę przywołania – bez tego absolutnie nie wolno puszczać malamuta luzem. Psy te bowiem mają skłonność do ucieczek i wysoko rozwinięty instynkt łowiecki. Zdecydowanie lepszym rozwiązaniem będą spacery na długiej lince.
Alaskan malamute ma bardzo duże zapotrzebowanie na ruch.
Dla kogo malamut?
Alaskan malamute nie jest polecany dla osób całkowicie niedoświadczonych. To wprawdzie rasa psów spokojnych i łagodnych, ale jednocześnie upartych i niezależnych. To w połączeniu z silnym instynktem łowieckim i inteligencją sprawia, że potrafią szybko wejść człowiekowi na głowę, a na spacerach stwarzać wiele problemów. Zatem opiekun malamuta musi zdawać sobie sprawę z potrzeb rasy, a także znać jej ograniczenia. Alaskan malamute potrzebuje opiekuna cierpliwego, konsekwentnego i wyrozumiałego.
Z całą pewnością właściciel malamuta musi być osobą bardzo aktywną i lubiącą spędzać dużo czasu na świeżym powietrzu. Krótkie spacery na odbębnienie nie przejdą przy malamucie – tu potrzebne są długie spacery po lesie. Przydadzą się również inne formy wspólnego spędzania czasu i wysiłku, jak wspólne bieganie, tropienie czy nosework. Malamuty to bardzo wytrzymałe psy, jednak pamiętajmy, że nie najlepiej znoszą upały. Dlatego też jogging czy intensywne wędrówki lepiej odłożyć na chłodniejsze dni.
Alaskan malamute – mimo swojej niezależności – mocno przywiązuje się do opiekuna i źle znosi samotność. Nie nadaje się więc dla osób, które często pracują przez cały dzień lub spędzają większość czasu poza domem. Osamotniony i sfrustrowany malamut może doprowadzić mieszkanie do ruiny, a swoim głośnym wyciem denerwować sąsiadów. Z racji tego też, że malamuty mogą podrapać meble, lepiej wybrać tkaniny odporne na zwierzęta. Albo przygotować się na częste zmiany mebli.
Czy alaskan malamute nadaje się do dzieci?
Spore pokłady cierpliwości i spokoju oraz wrodzona łagodność sprawiają, że zazwyczaj malamuty dobrze radzą sobie w kontaktach z dziećmi. Pamiętajmy tylko, że mówimy tu o zrównoważonych, dobrze zsocjalizowanych psach, które mają spełnione wszystkie potrzeby – w tym potrzebę ruchu. Znudzone i niewybiegane malamuty mogą zaś stać się sfrustrowane, a nawet agresywne. Nie ma psów, które bez wysiłku właściciela są dobrze wychowane. Natomiast odpowiednio traktowane malamuty będą wspaniałym przyjaciółmi całej rodziny.
Przy zabawach dziecka z malamutem weźmy pod uwagę dużą masę psa. Malamut może niechcący zrobić dziecku krzywdę chociażby przewracające je. Dlatego wszystkie interakcje malucha z psem powinny odbywać się pod okiem osoby dorosłej.
Piękne i dostojne malamuty nie nadają się dla każdego.
Zdrowie i długość życia malamuta
Alaskan malamute uchodzi za rasę psów zdrowych i bardzo wytrzymałych. Ich średnia długość życia wynosi 10-13 lat. Jak wszystkie duże psy malamuty narażone są na problemy układu ruchu – dysplazję stawów biodrowych i łokciowych oraz spondylozę. Z racji tego, że alaskan malamut kiepsko znosi wysokie temperatury, należy chronić go w upalne dni, by nie dopuścić do udaru cieplnego.
Do innych dolegliwości, które dotykają malamuty, należą:
- polineuropatia (problemy neurologiczne),
- lipoma – łagodny guz tkanki tłuszczowej,
- chondrodysplazja – zahamowanie wzrostu kości kończyn i kręgosłupa przy jednoczesnym prawidłowym wzroście czaszki i tułowia,
- choroby oczu – katarakta, postępujący zanik siatkówki,
- skręt żołądka.
Alaskan malamute szczeniak – cena i hodowla
Z racji tego, że niektóre choroby malamutów to wady genetyczne, tak ważne jest, by kupować psa wyłącznie z renomowanej hodowli. W takich miejscach bowiem na hodowcy leży obowiązek przebadania zarówno rodziców, jak i szczeniąt. Rozmnażane są wyłącznie osobniki zdrowe, łagodne i zrównoważone, co sprawia, że także szczeniaki powinny takie być. Do tego dochodzi odpowiednia socjalizacja przeprowadzana przez hodowcę. Dzięki temu szczeniak ma dobry start w życie. Reszta zależy już od nowego opiekuna i tego, jak będzie wychowywał swojego nowego pupila.
Cena szczeniaka alaskana malamuta wynosi średnio od 2500 do 4000 zł.