Wilczarz irlandzki

Wilczarz irlandzki to jeden z największych psów na świecie. Obok imponujących rozmiarów rasa ta może pochwalić się też opanowanym charakterem. Z całą pewnością jednak nie każdy nadaje się na opiekuna wilczarza. Poznaj bliżej tę rasę i sprawdź, jaki jest idealny opiekun dla tego pięknego psa.

Pochodzenie rasy

Wilczarz irlandzki to chluba Irlandii, z której się wywodzi ta rasa. Początkowo wilczarze wykorzystywano do polowań na wilki i jelenie i stąd też wzięła się nazwa rasy. Były także symbolem wysokiego statusu społecznego i hodowane były głównie przez zamożne rodziny. Rody te zaś chętnie umieszczały w swoich herbach wizerunek wilczarza. Pierwotne wilczarze były ulubionymi psami królów w całej Europie. Psy zbliżone do znanego nam dzisiaj wilczarza posiadali nawet Władysław Jagiełło i Jan Kazimierz.

Wraz ze znacznym ograniczeniem polowań i praktycznym wytępieniem wilków, przestano tak mocno cenić wilczarze i do końca XIX wieku rasa niemal wymarła. Za ponowne powołanie do życia tych majestatycznych psów odpowiedzialny był George Augustus Graham. Krzyżował on charty irlandzkie z deerhoundami, borzojami, mastiffami i dogami niemieckimi aż uzyskał wilczarza. Rasa została oficjalnie uznana na początku XX wieku.

Dziś wilczarz irlandzki jest maskotką Gwardii Irlandzkiej, pod opieką bębniarza bierze udział w paradach. Każdy wilczarz dostaje tam imię po znanej postaci z irlandzkiej historii. Wizerunek wilczarza widniał także herbie władców Irlandii tuż obok koniczyny i harfy, czyli najważniejszych symboli kraju.
W innych krajach wilczarze nie są rasą zbyt popularną, ale wciąż mają swoich wielbicieli.

Wygląd wilczarza

Wilczarz irlandzki należy do grupy chartów, ma zatem typową dla charta budowę. Jest bardzo wysoki i smukły oraz mocno umięśniony. To bez wątpienia jeden z największych psów na świecie. Dorosłe osobniki osiągają od 71 do 86 cm wzrostu w kłębie i ważą od 40 do 54 kg. Od innych chartów odróżnia się znacznie większą masą, jest bowiem silniej zbudowany. Mimo takich gabarytów wilczarz porusza się lekko, zwinnie i z gracją. Jego sylwetka jest niezwykle aerodynamiczna, przez co może osiągać niebywałe prędkości w biegu.

Wilczarz ma długą i lekko spiczastą głowę, małe i ułożone do tyłu uszy oraz długą i mocną szyję przechodzącą w również długi grzbiet. Psy tej rasy mają głęboką klatkę piersiową i podkasany brzuch, a do tego długi i mocno owłosiony ogon.

Sierść i umaszczenie

Szata wilczarza składa się z sztywnego, szorstkiego i twardego włosa okrywowego oraz miękkiego podszerstka. Sierść wilczarza wymaga regularnej pielęgnacji, zwłaszcza w okresie linienia.

Wzorzec rasy dopuszcza następujące umaszczenia: białe, szare, czarne, szaro-stalowe, pręgowane, czerwone i płowe. Zdecydowanie najczęściej występuje wilczarz irlandzki szary lub płowy.

Wilczarz irlandzki to naprawdę duży pies.

Wilczarz irlandzki – charakter i usposobienie

Postura wilczarza budzi respekt i sprawia, że wiele osób boi się tych psów. Rasa ta jednak jest niezwykle łagodna i pozytywnie nastawiona do ludzi – nawet tych nieznajomych. Wilczarz uchodzi za jednego z bardziej opanowanych i zrównoważonych psów, a do tego jest niezwykle inteligentny. Jednocześnie też bardzo chętnie współpracuje z człowiekiem i uczy się nowych rzeczy – to pies uwielbiający pracę i działanie.

Wilczarze irlandzkie mocno przywiązują się do opiekuna i źle znoszą samotność. Nie powinny więc być trzymane w izolacji. Wobec swojej rodziny są wierne i oddane, a w razie zagrożenia staną w obronie swoich opiekunów. W przeciwieństwie do charta afgańskiego czy charta polskiego wilczarz nie wykazuje jednak silnego instynktu terytorialnego. Owszem, swoją rodzinę obroni (choć przede wszystkim swoim wyglądem), ale nie jest tak nieufny i zawzięty jak jego dalecy kuzyni z grupy chartów.

To, co wilczarz irlandzki ma wspólnego z innymi chartami, to bardzo mocno rozwinięty instynkt łowiecki. Nie jest aż tak zajadły i pobudliwy jak typowy chart, ale błyskawicznie może ruszyć w pogoń za uciekającą zwierzynę. Z tego też powodu wilczarz nie może być puszczany ze smyczy, gdyż stanowiłby poważne zagrożenie dla innych zwierząt. Przy odpowiednio wcześnie zaczętej mądrej socjalizacji można niemal całkowicie wyciszyć popęd łowiecki wilczarza.

Rasa ta również jest bardzo aktywna i potrzebuje dużo ruchu. Wilczarze uwielbiają biegać, wędrować po lesie godzinami i węszyć. Poza naprawdę sporą dawką aktywności fizycznej, wilczarzowi trzeba także zapewnić możliwość pracy umysłowej. Nauka sztuczek, nosework czy tropienie powinny świetnie wyciszyć wilczarza. Dobrze także wprowadzić wspólne zabawy przy użyciu odpowiednich zabawek ze sztucznego futra czy innej miękkiej i puchatej tkaniny. Takie zabawy pomogą zaspokoić potrzeby wynikające z instynktu łowieckiego. Ważne tylko, by bawić się z psem mądrze i nie wzmacniać niepotrzebnie łańcucha łowieckiego wilczarza.

Czy na wilczarza irlandzkiego trzeba mieć pozwolenie?

Wilczarz irlandzki należy do grupy chartów, dlatego w Polsce posiadanie psa tej rasy wymaga stosownego pozwolenia. Konieczność pozwolenia na wilczarza wynika z przepisów prawa łowieckiego. Tam charty i psy w typie charta uznawane są za ogromne zagrożenie dla zwierząt leśnych. Polowania z użyciem tych psów są zabronione, a zwykły człowiek chcący posiadać tego psa musi wystąpić do urzędu o pozwolenie. Musi jednocześnie przedstawić kopię rodowodu, metryki bądź oświadczenia od właściciela, a także świadectwo od weterynarza. Uwaga, bo pozwolenie takie wydaje się z przypisaniem do konkretnego miejsca, a nie właściciela. Dlatego też w przypadku przeprowadzki należy ponownie udać się do Urzędu Miasta lub Starostwa Powiatowego.

Dla kogo wilczarz?

Wilczarz irlandzki nie należy do najtrudniejszych ras, ale nie nadaje się też dla każdego. To bardzo duże psy i pełne energii i utrzymanie ich na smyczy może stanowić dla wielu wyzwanie. Wprawdzie wilczarze na ogół są łagodne i chętne do współpracy, to w niewłaściwych rękach mogą stać się uparte i trudne w ułożeniu. W końcu drzemie w nich natura krnąbrnych i niezależnych chartów.

Przyszły opiekun wilczarza musi doskonale zdawać sobie sprawę ze specyfiki rasy i potrzeb psa. Należy więc wilczarzowi zapewnić dużo ruchu, a także treningu mentalnego. Nie wolno zostawić wilczarza samemu sobie, bo zacznie wykazywać poważne problemy behawioralne. Psy nie lubią samotności i są bardzo zżyte ze swoim właścicielem, dlatego nie nadają się dla osoby, która większość czasu spędza poza domem. Opiekun wilczarza musi być w stanie zapewnić mu sporo czasu i swojej uwagi. Ponadto powinien być cierpliwy, wyrozumiały i konsekwentny we wprowadzaniu zasad wspólnego życia.

Wilczarz irlandzki nie powinien mieszkać wyłącznie na dworze i pełnić roli stróża. Owszem, swoją postawą odstraszy większość intruzów, ale sam źle będzie czuł się z dala od swojej rodziny. Pozostawiony sam sobie, znudzony i sfrustrowany wilczarz może stać się dużym kłopotem.

Czy wilczarz irlandzki nadaje się do dzieci?

Spośród wszystkich chartów to właśnie wilczarz irlandzki najlepiej sprawdza się przy dzieciach. Wilczarze są bowiem łagodne, opanowane i cierpliwe, mogą więc znieść wiele dziecięcych pomysłów. Pamiętajmy jednak, że wilczarz nie jest z kamienia – jego również dziecko może w końcu wyprowadzić z równowagi. Wielkość wilczarza zaś powoduje, że może on zrobić krzywdę dziecku nawet niechcący podczas zabawy. Miejmy też na uwadze silny instynkt łowiecki wilczarzy. Pies może zatem aktywować się łowiecko przy biegających szaleńczo dzieciach. Jednak psy, które na co dzień mają spełnione wszystkie swoje potrzeby, na ogół nie wykazują takich zachowań. Wilczarze bywają również wykorzystywane do pracy z dziećmi podczas dogoterapii.

Opanowane i zrównoważone wilczarze na ogół dość dobrze radzą sobie z dziećmi.

Zdrowie i długość życia wilczarza

Wilczarze cieszą się zazwyczaj dobrym zdrowiem, ale nie mogą pochwalić się długim życiem. Średnia długość życia wynosi bowiem 8-10 lat. Wynika to z tego, że psy ras dużych i olbrzymich na ogół żyją krócej. Jak wszystkie duże psy są narażone na problemy z układem ruchu – zwłaszcza dysplazję stawów biodrowych i łokciowych oraz spondylozę. Rozmiar wilczarza, a także jego charakterystyczna głęboka klatka piersiowa i podkasany brzuch predysponują go do skrętu żołądka.

Inne choroby typowe dla wilczarza to:

• kardiomiopatia rozstrzeniowa – choroba serca często prowadząca do niewydolności krążeniowej, a objawia się na ogół kaszlem, obrzękiem płuc i wodobrzuszem. Jest nieuleczalna, ale leki mogą podnieść komfort życia psa i opóźnić dalszy rozwój choroby.
• niedoczynność tarczycy – coraz częstsza wśród psów dolegliwość wynikająca ze zmniejszenia wytwarzania hormonów tarczycowych. Wymaga przyjmowania leków na stałe.
• zaćma – choroba oczu, która może doprowadzić do całkowitej utraty wzroku.
• modzele skórne – zgrubienia skórne pojawiające się zazwyczaj na łokciach. Dość trudno się ich pozbyć, dlatego najlepiej stosować odpowiednią profilaktykę, czyli dobrać psu miękkie i wygodne posłanie oraz smarować okolice łokci maścią ochronną z witaminą A.
• epilepsja – padaczka czasem bywa dziedziczona i z tego powodu należy wybierać wilczarza wyłącznie z renomowanej hodowli, gdzie psy nie są nosicielami tej choroby. Padaczka wymaga podawania silnych leków.
• choroba von Willebranda – dolegliwość wywołująca zaburzenia krzepliwości krwi.
• osteochondroza – schorzenie polegające na zaburzeniach w kostnieniu chrząstki głęboko położonej. Na ogół prowadzi do kulawizny.
• zespolenie wrotne (PSS) – choroba powiązana z niewłaściwym przebiegiem krwi, a dokładniej z tym, że krew nie przepływa przez wątrobę. To z kolei prowadzi do zatrucia organizmu, a w konsekwencji śmierci.

Wilczarz irlandzki szczeniak – cena i hodowla

Jeśli wilczarz irlandzki skradł nam serce i wiemy, że poradzimy sobie z wychowaniem i pielęgnacją takiego psa, poszukamy koniecznie sprawdzonej hodowli rasy. Jest to szczególnie istotne w przypadku wilczarzy, ponieważ mogą one cierpieć z powodu wrodzonych wad genetycznych. A w hodowli obowiązuje nakaz wykonywania stosownych badań u psów i zakaz rozmnażania tych chorych. W hodowli wykorzystuje się zatem wyłącznie psy zdrowe i zrównoważone psychicznie. Trzeba bowiem zdawać sobie sprawę, że wilczarz z pseudohodowli może być agresywny, nadmiernie reaktywny lub lękliwy. Odpowiedzialny hodowca zaś dba o prawidłowy rozwój fizyczny i psychiczny szczeniąt.

Cena wilczarza irlandzkiego z rodowodem wynosi średnio 6000-7000 zł. Liczmy się jednak z wieloma wydatkami na psa podczas całego jego życia – od ogromnych ilości karmy, przez leki i suplementy, po odpowiednie zabawki dla psa.