Shiba inu… Słodki pieseł z memów czy zdystansowany i niezależny pies, którego ciężko ułożyć? Pies dla samotnika czy dla rodziny? Jakie naprawdę są czworonogi tego rasy? Poznaj lepiej shibę i jej wymagania.
Historia rasy shiba
Jeśli zastanawialiście się kiedyś, jakiej rasy jest pieseł i skąd się w ogóle wziął, to spieszymy z odpowiedziami. Tak często widziana w internecie rasa pieseł to po prostu shiba. Jest to prawdopodobnie najstarsza japońska rasa. Szacuje się, że przodkowie shib pojawili się na Wyspach Japońskich już 7 tysięcy lat p.n.e. wraz z pierwszymi osadnikami. Psy towarzyszące ludziom w migracji mieszały się ze sobą i tak powstały rdzennie japońskie rasy. Obecnie tych ras jest sześć – duża akita, średnie hokkaido, kishu, shikoku i kai oraz najmniejsza z nich shiba. Słowo „shiba” w starojapońskim oznaczało „mały”, a współcześnie określa „zarośla, krzewy”. Te niskiego wzrostu czworonogi wykorzystywano głównie do pomocy przy polowaniach na małe i średnie ptaki i ssaki (np. dziki). Nazwę można więc przetłumaczyć jako „mały pies do polowania w zaroślach”. Początkowo nazwa tych psów brzmiała shiba inu, ale długi człon nazwy – inu – oznacza psa, dlatego skrócono nazwę do shiby.
W 1937 roku w Japonii uznano rasę za pomnik przyrody. Do dziś shiby cieszą się największą popularnością właśnie w kraju kwitnącej wiśni, chociaż często można je też spotkać w Stanach Zjednoczonych, Holandii, Belgii i Danii. W Polsce shiby nie są jeszcze aż tak popularne, chociaż sławę rasie przyniosły robiące furorę w internecie memy z piesełem.
Pieseł shiba stał się gwiazdą internetu.
Wygląd shiby inu
Te sympatyczne psiaki z Japonii są niewielkie – osiągają około 40 cm wzrostu i ważą do 14 kilogramów. Ich sierść jest dwuwarstwowa, tzn. mają krótki i gruby podszerstek i twardszy włos okrywowy, który odstaje pod kątem ok. 45 stopni. Najdłuższą sierść mają na ogonie, a najkrótszą na głowie. Maść zazwyczaj jest złota, sezamowa (złota z czarnym nalotem) i czarna podpalana. Wszystkie shiby powinny mieć znaczenie „urajiro”, czyli rozjaśnioną do bieli sierść na boku kufy, policzkach i szyi, pod brodą, na piersi, brzuchu i wewnętrznej stronie nóg. Niektóre szczenięta „urajiro” zyskują dopiero po pierwszym roku życia.
Umaszczenie shiby z charakterystycznym białym oznaczeniem „urajiro”.
W małym ciele wielki pies, czyli shiba i jej charakter
Shiby wyróżniają się silnym charakterem. W tym dość małym psiaku kryje się spory temperament i spryt. Shiba jest bardzo inteligentna i przy niedoświadczonym opiekunie bez oporów będzie tę inteligencję wykorzystywać przeciwko niemu. Psy tej rasy lubią stawiać na swoim, dlatego potrzebują konsekwentnego wychowania i jasno określonych zasad. Jeśli shiba poczuje w opiekunie słabość, może nawet stać się psem agresywnym i terytorialnym. Te wyglądające niepozornie psiaki początkowo zachowują dystans wobec człowieka i nie są zbyt wylewne. Jednocześnie mocno przywiązują się do członków rodziny i są im bezgranicznie oddane. Shiba jest bardzo zwinna, szybka i potrzebuje dużo ruchu. Gęste futro sprawia, że jest odporna na warunki atmosferyczne i niestraszne jej długie spacery nawet w mróz. Może przejawiać skłonność do dominacji, a kryjący się w niej instynkt łowiecki może stanowić nie lada problem na spacerach i w kontaktach z innymi psami.
Shiba wymaga konsekwentnego wychowania od szczeniaka.
Dla kogo shiba będzie idealna?
Ta rasa nie jest odpowiednia dla osób bez doświadczenia. Wprawdzie shiba jest wspaniałym psem, jednak właściwe jej ułożenie wymaga sporej wiedzy i umiejętności. Opiekun shiby powinien być bardzo cierpliwy i łagodny, ale jednocześnie mieć silną osobowość. To nie jest pies do wychowania dla dzieci, choć shiby na ogół dobrze się z nimi dogadują. Właściciel shiby nie może stronić od aktywności fizycznej, ponieważ w małym ciałku tych psów kryją się spore pokłady energii. Praca włożona w wychowanie shiby z pewnością się opłaci, bowiem nauczona zasad i wybiegana shiba to fantastyczny przyjaciel na długie lata. Dla ciekawskich zapraszamy również do nieco innego świata psiaków jakim jest maltańczyk.
