Biały puchaty miś – tak w wielkim skrócie można opisać z wyglądu samojeda. Jednak rasa ta ma znacznie więcej do zaoferowania niż tylko swoją urodę. To bardzo aktywne psy, które potrzebują wielu wyzwań i odpowiedzialnego opiekuna. Z naszego artykułu dowiecie się, jaki jest samoyed, czym charakteryzuje się ta rasa i przede wszystkim, do jakiego domu może trafić taki pies.
Pochodzenie samojeda
Warto na wstępie podkreślić, że możemy spotkać się zarówno z nazwą samoyed, jak i bardziej spolszczoną wersją – samojed. Będziemy posługiwali się nimi zamiennie. Sama nazwa rasy pochodzi od narodów zamieszkujących północne obszary Eurazji, których zbiorczo określa się Samojedami. Im towarzyszyły często białe psy o długiej sierści również nazywane samojedami. Psy tej rasy pełniły wtedy rolę psów myśliwskich i zaprzęgowych, pomagały swoim opiekunom przetrwać w trudnych warunkach Północy.
Samoyed wraz z siberian husky, alaskan malamut i psem grenlandzkim należy do grupy ras zaprzęgowych. Rasę tę klasyfikuję się jako pierwotnego szpica północnego i do dziś rasa zachowała się praktycznie niezmieniona.
Samojed – charakterystyka rasy
Mimo że samojedy przyciągają uwagę przede wszystkim wyglądem i sprawiają wrażenie łagodnych misiów, zdecydowanie nie są to potulne pieski kanapowe. Wystarczy wziąć pod uwagę, że jest to rasa pierwotna, która wcześniej pomagała człowiekowi w polowaniach na renifery lub brała udział w zaprzęgach. Rolą samojeda była też obrona swoich opiekunów. Jak widać więc samojedy od początku musiały wykształcić uniwersalne umiejętności i nauczyć się samodzielnie podejmować decyzje. To z kolei wpływa na ich dość dużą niezależność.
Samojed ceni sobie własną przestrzeń i możliwość podejmowania decyzji. Bywa uparty i nie zawsze chętnie będzie uczestniczył w szkoleniu. Decydując się na psa tej rasy lepiej nie oczekiwać bezwzględnego posłuszeństwa. Życie z samojedem to przede wszystkim droga oparta na współpracy i wzajemnym zrozumieniu. Mimo swojej niezależności samojedy lubią przebywać blisko swojego opiekuna i chętnie uczestniczą we wspólnych przedsięwzięciach. Pod warunkiem oczywiście, że nigdy nie są traktowane metodami awersyjnymi. Żaden pies na dłuższą metę nie będzie tolerował takich metod, a już tym bardziej pies pierwotny, jakim jest samojed. Mając samojeda od szczeniaka nie wolno zapomnieć o prawidłowej socjalizacji z innymi psami i nauce życie w miejskiej dżungli.
Samoyed – wygląd psa
Samojed jest psem średniej wielkości, jego wysokość w kłębie nie przekracza 60 centymetrów, waga zaś waha się od 20 do 30 kilogramów. Standardowo suczki są mniejsze od samców. Rasa ta charakteryzuje się owalną głową i szpiczastą kufą, według wzorca zaś uszy powinny być trójkątne, niewielkie i wysoko osadzone. Sylwetka samojeda jest wpisana w kwadrat. Samojedy są dość mocno zbudowane, pozostają jednak bardzo zwinne i poruszają się sprawnie.
Umaszczenie i sierść samojeda
Najłatwiej samojeda poznać po kolorze umaszczenia, wzorzec rasy dopuszcza bowiem wyłącznie białą lub kremową sierść. Możliwe są biszkoptowe naloty w okolicy ogona i uszu. Z bardzo jasną sierścią pięknie kontrastuje czarny nos, fafle i oczy. Nic dziwnego, że obok samojeda nie można przejść obojętnie. Tym bardziej, że wyróżnia się nie tylko kolor umaszczenia, ale także rodzaj sierści. Samojed posiada dwie warstwy – podszerstek i włos okrywowy.
Podszerstek u samojeda jest puszysty i chroni psa przed niskimi temperaturami. Przypomnijmy bowiem, że samojed musiał sobie radzić w dużych mrozach Północy. Z kolei włos okrywowy jest długi, miękki i bardzo gęsty oraz ma właściwości nieprzemakalne. Samojed posiada najdłuższą sierść na ogonie, udach i szyi. Dzięki temu psy tej rasy mogą pochwalić się imponującą kryzą, kitą, a także portkami na łapkach. Chyba nie musimy mówić, co dzieje się w mieszkaniu w momencie, gdy samoyed gubi sierść… 😉
Pielęgnacja sierści samojeda
No właśnie – tak piękna i gęsta sierść samojeda wymaga specjalnej pielęgnacji. Psy te intensywnie linieją i wymagają wyczesywania przez cały rok. Najbardziej uciążliwa wymiana szaty jest u suczek przed cieczką, bowiem wtedy wypada im najwięcej sierści. W okresie wymiany okrywy włosowej należy czesać psa przynajmniej raz dziennie. W pozostałym okresie wystarczy raz na tydzień przeczesać psiaka. Najważniejsze jest, by pielęgnować sierść systematycznie, bo podszerstka u samojeda jest naprawdę sporo.
Samoyed – zdrowie i najczęstsze choroby
Jak na psa rasy pierwotnej przystało samojed na ogół cieszy się dobrym zdrowiem i długim życiem. Jednak jak każdy pies może zachorować – u samojedów dość często pojawia się dysplazja stawów biodrowych. Dlatego też powinno się psu zapewnić mądry ruch, czyli nie bezmyślne bieganie w kółko za piłką, tylko długie i spokojne spacery. Do chorób pojawiających się u samojedów zaliczamy także kataraktę i postępujący zanik siatkówki. Stosunkowo często u samojedów pojawia się atopowe zapalenie skóry (AZS) oraz alergie skórne i pokarmowe. Psom tym grozi również cukrzyca, warto więc zadbać o zbilansowaną dietę i regularne badania.
Dla kogo samoyed?
Uparty, niezależny, wszechstronny i pozytywnie nastawiony do człowieka – tak w skrócie można opisać samojeda. Mając świadomość, jaki charakter ma samoyed, możemy określić idealnego opiekuna dla psa tej rasy. Zdecydowanie powinna to być osoba aktywna, lubiąca długie spacery po lesie i nie nastawiona na szkolenie i wykonywanie przez psa komend, tylko na wędrówki i wspólne spędzanie czasu. Jeśli komuś zależy na tym, by pies uczył się ciągle nowych sztuczek, to raczej samojed nie będzie dla niego.
Rasa ta – mimo długiego i gęstego futra – nie nadaje się do stróżowania i mieszkania w kojcu. Zamknięcie na małej przestrzeni to dla przyzwyczajonego do wszechstronnego działania samojeda katorga. Chociaż jak na psa pierwotnego przystało, samoyed ceni swoją przestrzeń, to jednak lubi spędzać czas z człowiekiem i buduje z nim silną relację.
Odradzamy samojeda osobom, które nigdy nie miały psa i nie mają żadnego doświadczenia. Mogą one bowiem wejść swoim opiekunom na głowę, co skończy się problemami behawioralnymi. Podobnie zresztą jak wszelkie metody awersyjne (krzyczenie, szarpanie na smyczy itp.). Zrównoważone i właściwie socjalizowane od początku samoyedy są łagodne i dobrze dogadują się ze starszymi dziećmi. Przy małych dzieciach – jak zawsze – zalecamy ostrożność.