Amercian staffordshire terrier, czyli w skrócie amstaff to bardzo popularna rasa psów na całym świecie. Wokół rasy krąży jednak wiele krzywdzących mitów, a psy te wciąż trafiają w nieodpowiednie ręce. Ale zrównoważone i zadbane amstaffy to wspaniali przyjaciele rodziny i psy, przy których nie sposób się nudzić. Poznaj prawdziwą naturę amstaffów i dowiedz się, jaki jest idealny opiekun dla amstaffa.
Pochodzenie rasy
Amstaff wywodzi się od psów z grupy terierów, które zostały sprowadzone do Stanów Zjednoczonych z Wielkiej Brytanii, a konkretnie z hrabstwa Staffordshire. Prawdopodobnie w amstaffach płynie krew bulteriera i nieistniejącego już blue paul teriera. Oficjalnie nazwa rasy została zarejestrowana w pierwszej połowie XX wieku. Początkowo jednak rasa określana była jako staffordshire terrier. Z czasem do nazwy dodano człon american, by odróżnić rasę od innej rasy – british staffordshire bull terrierów.
Pierwotnie amstaffy wyhodowano z myślą o udziale w walkach z bykami i niedźwiedziami. Wybierano więc psy bardzo silne, nieustępliwe, odważne i odporne na ból. Z czasem te cechy stały się też przekleństwem amstaffów, ponieważ zmuszano je do walk psów. To z kolei budowało wizję amstaffa jako psiego mordercy. Na szczęście coraz więcej osób zaczęło głośno sprzeciwiać się tym kłamliwym poglądom i dziś amstaff to przede wszystkim wierny pies rodzinny.
Wygląd amstaffa
Amstaffy zalicza się do psów średniej wielkości ze względu na nie najwyższy wzrost. Ale muskularna i zbita budowa ciała sprawia, ze amstaff wydaje się znacznie większy i przez to wiele osób traktuje je jako duże psy. Potęgują to wyraźne zarysowane mięśnie na ciele psa. Dodatkowo amstaffy mają szeroką głowę i mocno zaznaczoną szczękę. Uszy amstaffa nie są największe i opadają swobodnie na głowę. Przez lata dopuszczano kopiowanie uszu, przez co amstaff miał malutkie i sterczące uszy. Obecnie w Polsce i wielu innych krajach kopiowanie uszu i ogona jest zakazane, wciąż jednak można spotkać psy ze skróconymi uszami i obciętymi ogonami. Natomiast oczy amstaffa są ciemne, głęboko osadzone i szeroko rozstawione.
Dorosłe amstaffy osiągają 43-48 cm wzrostu w kłębie i ważą średnio 25-35 kg.
Sierść i umaszczenie
Amstaff ma sierść krótką, twardą i przylegającą do ciała. Przy regularnym czesaniu włosie jest gładkie i błyszczące. American staffordshire terrier nie posiada podszerstka, dlatego kiepsko radzi sobie w niskich temperaturach. Z tego też powodu nie powinien mieszkać na dworze.
W kwestii umaszczenia amstaffów panuje bardzo duża różnorodność. Dopuszczalna jest bowiem niemal każda jednolita bądź łaciata sierść psów. Często zdarzają się także amstaffy pręgowane, a szczególnym zainteresowaniem cieszy się amstaff blue, czyli amstaff niebieski. Natomiast niedopuszczalne jest umaszczenie białe (jeśli kolor ten obejmuje więcej niż 80% całego ciała), czarne podpalane i czekoladowe.
Niebieski amstaff jest bardzo pożądany.
Amstaff – charakter i usposobienie
Psy tej rasy są bardzo energiczne, radosne, oddane swoim opiekunom i wierne. Cechuje je wysoka inteligencja i chęć do współpracy z człowiekiem. Jednocześnie jednak amstaff bywa uparty i szybko się nudzi. Trzeba więc umiejętnie planować treningi i wszelkie wspólne aktywności. Amstaffy to psy odważne i wytrzymałe, w obronie swojego opiekuna są w stanie zrobić naprawdę wiele. Mogą wykazywać zachowania obronne i stróżujące. Na ogół jednak są przyjaźnie nastawione nawet do obcych.
Amstaffy to psy wrażliwe i delikatne psychicznie, bardzo mocno przywiązują się do opiekuna i źle znoszą samotność. Pozostawione same sobie na długie godziny mogą wykazywać zaburzenia separacyjne lub obsesyjno-kompulsywne. Rasa ta absolutnie nie może żyć z dala od ludzi, ponieważ bardzo mocno wówczas cierpi.
Amstaff jest wulkanem energii i potrzebuje dużo ruchu. Psu trzeba zapewnić długie spacery, podczas których będzie mógł w spokoju eksplorować otoczenie. Na ogół amstaffy chętnie też pływają czy uczestniczą w zajęcia typu agility. Równie ważne jest zmęczenie psychiczne amstaffa i tu najlepiej sprawdzą się wszelkie aktywności węchowe, jak nosework czy tropienie. Nie wolno zapomnieć też o tym, że amstaffy potrzebują się wyciszyć i odpocząć. Czasem te bomby energetyczne należy nauczyć prawidłowego relaksowania się.
Agresywny amstaff – prawda czy fałsz?
Amstaffom przypięto łatkę psów agresywnych i niebezpiecznych. Do dziś w mediach przedstawia się obraz tych psów jako morderców i maszynek do zabijania. Wpływ na to ma historia amstaffów i wykorzystywanie ich do walk, ale także moda na rasę. Po amstaffy często sięgały (i wciąż niestety sięgają) osoby skrajnie nieodpowiedzialne, które chcą podnieść swoją samoocenę posiadając groźnego psa. Owszem, wygląd amstaffa może i jest groźny, ale to człowiek robi ze zwierzęcia psa niebezpiecznego.
Amstaffy same z siebie nie są agresywne bez powodu, nie rzucają się na wszystko i wszystkich i nie próbują zagryźć. Tak naprawdę to łagodne i pozytywnie nastawione do świata psy, które agresywne stają się wyłącznie z winy człowieka. Pseudohodowle rozmnażające psy chore i niezrównoważone, brak reagowania na wysyłane przez psa sygnały, niezaspokojenie potrzeb psa i nieszanowanie stawianych przez nie granic skutkuje psem sfrustrowanym i nieszczęśliwym. A od tego tylko krok do agresji.
American staffordshire terrier to pies wymagający.
Dla kogo amstaff?
Zdecydowanie amstaff nie jest psem dla każdego. Po rasę tę nie powinny sięgać osoby niedoświadczone i takie, które nigdy nie miały psa. Opiekun amstaffa musi bowiem znać przynajmniej podstawowe sygnały komunikacyjne psa oraz rozumieć specyfikę rasy. To pies dla ludzi aktywnych, lubiących być w ruchu i chętnych na długie spacery po lesie. Amstaff potrzebuje opiekuna zrównoważonego emocjonalnie, cierpliwego, wyrozumiałego i konsekwentnego. Przy wychowaniu amstaffa należy uważać, by nie wszedł człowiekowi na głowę, ale nie wolno też używać żadnych form awersji. Jakakolwiek przemoc – fizyczna czy psychiczna – może złamać delikatną psychikę psa i doprowadzić do wielu problemów behawioralnych, w tym do ataków agresji.
Jednak w odpowiednich rękach i przy mądrej socjalizacji amstaff będzie wspaniałym i wiernym przyjacielem, który nie raz zaskoczy swoją łagodnością. Warto na pewno wziąć pod uwagę siłę psa – nie każdy da radę utrzymać amstaffa na smyczy. Ta siła może też być przeszkodą w kontaktach amstaffa z dzieckiem – rozochocony zabawą amstaff może niechcący przewrócić dziecko. Z tego też powodu psy tej rasy nie powinny znajdować się pod opieką dzieci, tylko dorosłych. Natomiast stabilne, spełnione i zsocjalizowane amstaffy mogą świetnie dogadywać się z nieco starszymi dziećmi.
Brak podszerstka wyklucza możliwość mieszkania na dworze, amstaffy nadają się wyłącznie życia w domu. Pamiętajmy tylko o skłonnościach do lęku separacyjnego, co może być dużym wyzwaniem, zwłaszcza gdy nie mamy wyrozumiałych sąsiadów.
Zdrowie i długość życia amstaffa
American staffordshire terrier należy do ras odpornych i mało chorowitych, a przeciętna długość życia wynosi 12-14 lat. Do najczęstszych chorób dotykających amstaffy należy przede wszystkim dysplazja stawu biodrowego i łokciowego. Ponadto psy tej rasy często walczą z różnego rodzaju alergiami skórnymi i pokarmowymi. Natomiast u amstaffów z dominującym białym umaszczeniem występować może gen głuchoty.
Amstaff szczeniak – cena i hodowla
Aby wykluczyć ryzyko chorób genetycznych (w tym genu głuchoty) oraz zmniejszyć możliwość wystąpienia problemów behawioralnych, należy wybrać szczeniaka wyłącznie z renomowanej hodowli. W takim miejscu zwierzęta mają godne warunki życia blisko człowieka i od urodzenia uczestniczą w mądrej socjalizacji i habituacji. Hodowca ma obowiązek także badać psy zanim zacznie je rozmnażać, dlatego może wykluczyć od razu osobniki z jakimikolwiek wadami genetycznymi i problemami w zachowaniu (np. nadmierna lękliwość lub pobudliwość). Dlatego jeśli marzy nam się amstaff i możemy zapewnić mu odpowiednie warunki, poszukajmy zaufanej hodowli.
Cena szczeniaka amstaffa z rodowodem jest bardzo zróżnicowana i waha się od 2500 do 7000 zł.