Ogar polski to jedna z pięciu rdzennie polskich ras psów, z których z całą pewnością możemy być dumni. Pięknie zbudowany i umięśniony pies myśliwski doskonale sprawdza się także jako pies rodzinny i przyjaciel człowieka. Ogar jednak nie nadaje się dla każdego ze względu na wysoką potrzebę aktywności i sporą nieufność wobec obcych. Poznaj zatem bliżej ogary z Polski.
Pochodzenie ogara
Ogary wywodzą się od znanych już w starożytnym Egipcie psów myśliwskich, a do Europy zawitały prawdopodobnie dzięki rycerzom przemieszczającym się w ramach wypraw krzyżowych. Najbliższy przodek ogara to pies św. Huberta – pies hodowany przez francuskich mnichów w klasztorze. W Polsce ogary pojawiały się jako prezenty dla władców i ważnych osobistości. Niektórzy badacze przekonują, że pierwsze ogary zagościły w Polsce tuż po powstania państwa, o czym świadczą wzmianki w kronice Galla Anonima.
Błyskawicznie ogary zyskały popularność jako psy myśliwskie i nie wyobrażano sobie polowania bez tych psów. Ogar polski świetnie radził sobie podczas tropienia i zaganiania zwierzyny, takiej jak lisy, sarny, zające, kaczki i dziki. Jak widać więc wachlarz umiejętności ogara był bardzo szeroki. Przez długi czas psy tej rasy zarezerwowane były wyłącznie dla wyższych sfer. Posiadaniem ogara więc pochwalić się mogli tylko królowie, arystokraci i szlachcice. Niemal na każdym polskim dworze można było spotkać ogary, a ich wizerunek często gościł na herbach rodowych.
Takie uwielbienie szlachty dla ogarów miało swoje negatywne konsekwencje i omal nie doprowadziło do wyginięcia rasy. Biedniejąca szlachta bowiem nie miała środków na utrzymanie tych psów, natomiast dla zaborców ogar polski stanowił symbol znienawidzonej szlachty i dążyli do wytępienia rasy. Przykładem walki z ogarami było podniesienie podatku od posiadania psa, przez co likwidacji ulegały liczne do tej pory psiarnie. Azylem dla ogarów stały się wówczas Kresy Wschodnie.
W 1959 roku za przywrócenie świetności rasie wziął się pułkownik Piotr Kartawik, który założył hodowlę psów o znaczącej nazwie Z Kresów. Jego działo kontynuowali następcy i dzięki temu w 1964 roku zarejestrowano wzorzec rasy. Do dziś ogar polski stanowi chlubę naszego kraju i ceniony jest również za granicą. Nadal używa się ogarów podczas polowań, jednak coraz częściej docenia się także ich opanowany i łagodny charakter jako psów do towarzystwa. Mimo to nawet w Polsce ogary niezbyt często spotyka się w mieście. Podobnie zresztą jak inny pies myśliwski z Polski, czyli gończy polski.
Wygląd ogara
Ogar polski jest psem średniej wielkości – dorosłe osobniki osiągają od 55 do 65 cm wzrostu i ważą od 20 do 40 kg. Samice są wyraźnie mniejsze niż samce. Przedstawiciele rasy mają mocną i muskularną sylwetkę wpisaną w prostokąt. To silne i wysportowane psy, których mięśnie są wyraźnie widoczne. Całe ciało jest proporcjonalne, głowa sporej wielkości z wiszącymi uszami.
Sierść i umaszczenie
Ogar polski posiada dwuwarstwową sierść, która składa się z grubego i twardego włosa okrywowego oraz gęstego i miękkiego podszerstka. Z tego powodu ogar świetnie radzi sobie nawet w niskich temperaturach. Druga strona medalu jest taka, że pies gubi dużo sierści i wymaga regularnego wyczesywania. Pielęgnacja jednak nie jest skomplikowana, wystarczy poświęcić parę minut na czesanie futra ogara. Sierść ogara jest nieco dłuższa na karku, tylnych łapach i pod ogonem.
Dopuszczalne umaszczenie ogara to czaprakowe. Ten rodzaj umaszczenia charakteryzuje się czarnym lub ciemnoszarym korpusem z podpalaniem na głowie, podbrzuszu i łapach. Warto podkreślić, że podpalanie na głowie i uszach jest nieco ciemniejsze. Ogólnie zaś możliwe są różne odcienie żółci tego podpalania – od ciemnego żółtego, przez mahoniowy i musztardowy, aż po rdzawo-cynamonowy. Ten ostatni jest najbardziej cenionym umaszczeniem. Według wzorca możliwe są również występowanie na głowie lub grzbiecie nosa białej strzałki, białej plamki na klatce piersiowej oraz białych dolnych części łap i końcówce ogona.
Ogar polski – charakter i usposobienie
Ogary stanowiły nieodłącznych towarzyszy polskich szlachciców, ale na szczęście nie przyjęły od nich charakterystycznych cech. Szlachta bowiem wyróżniała się porywczością i skłonnością do awantur, natomiast ogar polski od początku był wyjątkowo opanowany, spokojny i zrównoważony. Zdenerwowanie ogara to nie lada wyzwanie i trzeba się bardzo postarać, by stracił on nad sobą kontrolę. Psy te musiały zresztą charakteryzować się taką stabilnością emocjonalną, aby z sukcesem mogły brać udział w polowaniach.
Ogar polski to ponadto pies bardzo inteligentny i chętny do współpracy z człowiekiem. Szybko przyswaja sobie nowe komendy, dzięki czemu wychowanie go na ogół nie sprawia większych problemów. Przedstawiciele tej rasy mocno przywiązują się do swoich opiekunów i są w stanie podążać za nimi niemal wszędzie. Przez to też psy te nie najlepiej znoszą długą samotność. Jednocześnie potrafią być samodzielne, kiedy zachodzi taka potrzeba. Cecha ta przydawała im się zwłaszcza podczas polowań.
Ogary są pozytywnie nastawione do człowieka, nawet do obcego napotkanego na ulicy. Takie entuzjastyczne podejście do świata nie przeszkadza im jednak w czujnym pilnowania swojego terytorium. Do tego dochodzi silny instynkt łowiecki, przez który nie zaleca się puszczania psa luzem w lesie. Konieczne jest wypracowanie idealnego przywołania, a i nawet wtedy spacery bez smyczy są dość ryzykowane. Doskonały węch ogara nie pozwala mu przejść obojętnie obok dzikiej zwierzyny.
Ogary polskie są niezwykle odważne i wytrzymałe, potrzebują dużo ruchu i długich spacerów po lesie. Psu trzeba zapewnić urozmaicone wędrówki, podczas których może eksplorować otoczenie i pracować nosem. Do tego warto wprowadzić trening sztuczek, zabawy węchowe i tropienie. Niezastąpione we wspólnej zabawie są odpowiednie zabawki. Przydadzą się zarówno wytrzymałe i mocne zabawki, jak i miękkie szarpaki z tkaniny plusz.
Ogar uwielbia aktywność na świeżym powietrzu.
Dla kogo ogar polski?
Wprawdzie ogar polski jest bardzo podatny na naukę i mocno skupiony na człowieku, to wcale nie znaczy, że rasa ta nadaje się dla każdego. Pies ten potrzebuje odpowiedniego opiekuna, który pozwoli psu rozwinąć skrzydła. Opiekun ogara musi być konsekwentny, cierpliwy i wyrozumiały, a do tego uwielbiać ruch. Ogar wymaga dużo aktywności i to nie tylko długich spacerów, ale również urozmaiconych treningów i zabaw. Do tego ogar nie lubi przebywać wiele godzin samemu, dlatego nie sprawdzi się u osoby wiecznie zapracowanej i zabieganej.
Ogar dobrze radzi sobie jako stróż, ale nie powinien mieszkać na dworze, ponieważ źle znosi izolację od człowieka. Poza tym pies ten potrzebuje licznych aktywności, by nie popaść w nudę i frustrację, które przerodzić się mogą w poważne problemy behawioralne. Ogarowi na pewno nie wystarczą krótkie spacery wokół bloku czy bieganie po ogródku. Przy zaspokojonych potrzebach ogar polski wyrasta na oddanego i wspaniałego przyjaciela, który ze swoim człowiekiem będzie gotowy na nowe przygody.
Czy ogar nadaje się do dzieci?
Ogar polski to pies bardzo cierpliwy, zrównoważony i opanowany, dlatego całkiem nieźle dogaduje się z dziećmi. Do tego jest również delikatny i troskliwy. Pamiętajmy jednak, że ogar należy do psów myśliwskich o mocno rozwiniętym instynkcie łowieckim. Instynkt ten może aktywować się np. na widok biegającego czy raczkującego dziecka, a to może skończyć się groźną sytuacją. Dlatego każdy wspólny kontakt dziecka z psem należy nadzorować i nigdy nie pozostawiać ich bez opieki. Warto także mieć na uwadze, że ogar jest sporym psem i może niechcący zrobić dziecku krzywdę.
Ogar polski – zdrowie i długość życia
Ogary należą do psów o żelaznym zdrowiu, a ich średnia długość życia wynosi 12-13 lat. Psy te nie są obciążone żadnymi chorobami genetycznymi, a do tego są bardzo odporne. Wśród dolegliwości, które mogą wystąpić u ogara, spotkać można przede wszystkim choroby oczu, zwłaszcza entropię, czyli zawinięcie brzegu powieki. Należy też szczególną troską obdarzyć uszy ogara, ponieważ narażone są na częste stany zapalne. Jest to charakterystyczne dla ras z oklapniętymi uszami.
Ogar polski szczeniak – cena i hodowla
Kiedyś ogary potwierdzały status majątkowy swojego właściciela, dziś zaś spotyka się je rzadko. Popularne są na ogół głównie wśród myśliwych lub osób chcących trenować z psem tropienie. Coraz częściej jednak rasą interesują się też „zwykli” ludzie, którzy chcą po prostu spędzać aktywnie czas z psem. Przed zakupem ogara należy koniecznie dokładnie sprawdzić hodowlę, z której planujemy zakup szczeniaka. Zweryfikujmy stan zdrowia i stan psychiczny rodziców szczeniaka. W dobrej hodowli bowiem rozmnaża się wyłącznie psy zdrowe i stabilne emocjonalnie. Niedopuszczalne jest zaś rozmnażanie osobników chorowitych czy też nadmiernie reaktywnych bądź agresywnych. Warto podpytać hodowcę także o to, jak dbać od pierwszych chwil o szczeniaka.
Cena ogara polskiego z rodowodem wynosi średnio 3000-4500 zł.